CANIM ÇIHA ERZURUM!

GEÇTİĞİMİZ hafta, kimseye haber vermeden, usulca birkaç günlüğüne izne çıktık!

Rotamızı önceden “Karadeniz” olarak belirlemiştik.

***

Rahmetli kayınpederimizin Sürmeneli oluşu, Trabzon’u hep ilgi alanımıza sokmuştur.

Çeşitli nedenlerden dolayı birkaç yıldan beri gidemediğimiz Trabzon’dan sonra, fırsatını bulursak Rize’ye de uğrayalım istiyorduk.

***

Olmadı, Rize’ye uğrayamadık, Zil Kalesi’ni çok istememize rağmen göremedik.

***

Size samimi bir itirafta bulunayım istiyorum:

“Keşke oralara gitmez, kafamı kumdan çıkartmaz olsaydım!”

***

Trabzon’u gördüm, tek kelimeyle “şaştım!”

***

Bir şehir, birkaç yıl içinde bu kadar mı değişir, bu kadar mı gelişir, bu kadar mı hareket kazanır?

Öyle olmuş ama.

Trabzon gelişmiş, Trabzon değişmiş, Trabzon almış başını, gitmiş!

***

Sovyetler’in dağılmasından sonra, Rus akınına uğrayan Trabzon, şimdi de resmen Araplaşmış!

***

Araplar’ın özellikle Uzungöl’e akın ettiğini biliyordum.

Artık Uzungöl çok dar gelmiş olmalı ki, taşmış, isan seli, Trabzon’a kadar varmış!

***

Trabzon’un meydanı oldum olası hoşuma gitmiştir.

İşte o meydanın lime lime Arap dolu olduğunu görünce, gözlerime inanamadım.

***

Çay bahçelerinde yer bulmak çok zor.

İnsanlar merdiven basamaklarına, duvar üstlerine tünemiş!

Boş bank bulan, kendini şanslı sayıyor.

***

Bir bardak çay 2 lira, soda 3 lira filan.

“Bardak” dediysek, bizim Erzurum’un kahvelerinde, çay ocaklarında kullanılan iri bardaklar sakın akla gelmesin.

***

Deyin ki, üç, en çok dört yudumda biten bir bardak çay…

Doğal olarak doyurmuyor sizi.

***

Az ileride, “beton” helvacıda, dondurmanın külahı 4-6 TL arasında değişiyor.

Hani hesaplasanız, kilosu 120 TL. eder gibi.

Herkes kuyrukta!

***

Lokantalar, masaları dışarıya taşırmışlar.

Neredeyse hepsi dolu.

***

Pide yiyelim istedik, yarım saate ancak geldi.

Müşteri çok, sıra var yani.

İki Trabzon peynirlisi, bir kola, bir ayran 33,5 TL.

Afiyet olsun!

***

Hem yaya, hem araç trafiği inanılmaz yoğun.

Trabzon’un “en kötü” yanı, minibüsleri.

Sorun giderek büyüyor, çözülecek gibi de gözükmüyor.

***

Dönüşte Rize’yi düşünmüştük, olmadı.

Ovit üzerinden İspir’e geldik.

***

Trabzon’dan ayrılırken yağmur vardı.

Trafik anormal yoğundu.

Adım adım ilerledik, Yomra’ya belki yarım saatte ancak varabildik.

***

Ovit’e vurduk, tek tük araç.

İspir’den sonra o da yok!

***

Birkaç günün yoğun Karadeniz gezisinin ardından Erzurum bize inanılmaz “yavan” geldi.

***

Gelir gelmez, şehir haberlerine göz attım!

***

Büyükşehir ESKİ Genel Müdürlüğü, bilmem ne projesi ile, bilmem kaç belediye arasından ikinci gelmiş.

Gülümsedim, “helal olsun” dedim Büyükşehir’e, helal olsun ESKİ’ye!

***

Ne de güzel bulmuşlar bizi “kandırmanın” yolunu.

***

Neymiş efendim; ESKİ, ikinci gelmiş, Büyükşehir birinci olmuş, takdir görmüş, belge almış filan.

Nasıl olsa “menzil” konusunda beceriksiziz.

Ne kadar atıyorlarsa, o kadar gidiyor!

***

Trabzon’a ilk olarak 1985 yılında, Milliyet Gazetesi Büro Şefi olarak, bir toplantı için gitmiştim.

“Köy” gibi gelmişti Trabzon bana, çok şaşırmış, “Bu mu Trabzon” demiş, dudak bükmüş, Erzurumlu olarak memleketimle gururlanmıştım.

***

Şimdi ise “Erzurum köy gibi geldi bana!”

***

Ekonomisini, umudunu, geleceğini üniversite öğrencilerinin harçlıkları ile şekillendirmeye çalışan…

İnsanı aç, esnafı bitkin, köylüsü çaresiz, STK’ları sessiz bir şehir.

Megakent’ten, megaköy’e yuvarlanış!

***

Oysa bu şehir, sahip olduğu tarihi yapıları, eserleri, camileri, doğal güzellikleri, dağları, ovaları, nehirleri, şelaleleri ile bir derya!

Karadeniz ne ki yanında!

Tabi anlayana.

***

Bu karmaşık duygularla memlekete Ilıca’dan bakarken;

İçim sızladı, “Canım çıha Erzurum” dedim, canım çıha.

Seni bu hale düşürenler utansın!